Ο φετινός εορτασμός της  Εργατικής Πρωτομαγιάς βρίσκει τους Έλληνες εργαζόμενους, μετά από σχεδόν 8 χρόνια αδυσώπητης αντιλαϊκής πολιτικής, θεατές σε μια καλοστημένη παράσταση όπου οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου μας «μονιασμένες» με τους δανειστές παρουσιάζουν «Το τέλος των βασάνων, την Ανάσταση μετά τον Γολγοθά, το τέλος της εποχής των μνημονίων».

Έχοντας απολέσει θεμελιώδη εργασιακά, ασφαλιστικά, συνδικαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, άλλοι με υπολείμματα αμοιβών -όποτε η εργοδοσία «δύναται» να τα καταβάλλει- και άλλοι κινούμενοι στο σκοτεινό φάσμα της ανεργίας, με συνεχώς μειούμενες συντάξεις πάνω από τις οποίες επικρέμεται διαρκώς ο πέλεκυς των περικοπών, δηλαδή με κουτσουρεμένες ζωές, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι  αυτού του τόπου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα νέο κίνδυνο: να αποπροσανατολιστούν με την συζήτηση για το πόσο «καθαρή» θα είναι η έξοδος της χώρας μας στις αγορές.

Το τοπίο της «επόμενης μέρας» του Αυγούστου, είναι μια πορεία που χαράχθηκε με πρώτο σταθμό να περάσει ανάμεσα από τη «Σκύλα» της μείωσης του αφορολόγητου και τη «Χάρυβδη» της μείωσης των συντάξεων. Τον δρόμο αυτό, που η κυβέρνηση τον παρουσιάζει ως μια ολόφωτη σύγχρονη λεωφόρο υψηλών ταχυτήτων προς το μέλλον και η αντιπολίτευση ως ένα σκοτεινό κακοτράχαλο αβέβαιο μονοπάτι, βαραίνει η σκιά  των παραινέσεων δανειστών και “ρεαλιστών” για ολοκλήρωση των συμπεφωνημένων (μόνο;) μεταρρυθμίσεων και συνέχιση της ίδιας αντεργατικής, αντικοινωνικής και περιοριστικής οικονομικής πολιτικής. Όταν μάλιστα έστω και για τα εσωκομματικά προσχήματα ακούγονται κορώνες με τόνους εθνικής ανεξαρτησίας, η θηλιά σφίγγει και οι παραινέσεις γίνονται κελεύσματα και απειλές επιστροφής σε βαθύτερο σκοτάδι και από αυτό του κοινωνικού-πολιτικού-οικονομικού Μεσαίωνα των μνημονίων.

Το τοπίο της «επόμενης μέρας» του Αυγούστου, πρέπει να βρει τους εργαζόμενους σε επαγρύπνηση και εγρήγορση. Καμία επανάπαυση στις υποσχέσεις  της κυβέρνησης για δρόμους στρωμένους με παντεσπάνι και ροδοπέταλα, καμία υποχώρηση του αγωνιστικού φρονήματος στις απειλές και τις καταστροφολογίες ντόπιων και Ευρωπαίων.

Η φετινή Πρωτομαγιά δεν αποτελεί γραμμή άμυνας αλλά αφετηρία αγώνα, για να επανακτήσει η εργατική τάξη όσα, εντελώς άδικα και απάνθρωπα, έχασε στα χρόνια των μνημονίων.

Ταυτόχρονα όμως οι εργαζόμενοι που θα κατέβουν στην απεργία και στις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς, πρέπει να στρέψουν την σκέψη τους και να ενώσουν την φωνή τους και για μια άλλη διεκδίκηση. Αυτή της ειρήνης που τόσο βάναυσα κακοποιείται, κοντά και στη δική μας γειτονιά. Οι εργαζόμενοι απαιτούν να δοθεί τέλος στο διεθνές έγκλημα που συντελείται εδώ και εφτά χρόνια σε βάρος του λαού της Συρίας. Οι λαοί έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν μόνοι τους την τύχη τους, χωρίς διεθνείς και περιφερειακούς χωροφύλακες. Η Μεσόγειος πρέπει να γίνει θάλασσα Ειρήνης, Ευημερίας και Ανάπτυξης, στην οποία να πλέουν ελεύθερα βαπόρια φορτωμένα με ανθρώπινα αγαθά, προϊόντα τίμιων κόπων, και όχι δουλεμπορικά με στοιβαγμένες στα αμπάρια  τους ξεκληρισμένες ζωές. Και το Αιγαίο να γίνει πέλαγος συμφιλίωσης και συνύπαρξης και να πάψει να είναι θέατρο ευκαιριακής επιθετικότητας και αβάσιμων και ανιστόρητων διεκδικήσεων από την Τουρκία.

Συνεχίζοντας τον αγώνα του Σικάγο, 131 χρόνια μετά, την 1η Μαΐου απεργούμε και κατεβαίνουμε στο δρόμο. Σημείο συνάντησης η Πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα, στις 11:00 π.μ. και στα Εργατικά Κέντρα όλων των πόλεων για καθολική συμμετοχή στην μεγάλη γιορτή μνήμης, τιμής και ζωντανής διεκδίκησης των δίκαιων της εργατικής τάξης, στην μεγάλη απεργίας της Πρωτομαγιάς.

Κατεβάστε εδώ το αρχείο